Schetsen, deel 9

ANALYSE VAN NOG EEN GEMOEDSTOESTAND. 181

„Thuis ? Dat komt op ’t zelfde neer. Thuis krijgen

we ’t nooit, as vader niet is ’n goeie verdienste het”____

„Zoo. Daar hoef-ie niet rouwig om te zijn. — En je mot je haar laten knippen. Wat heb-ie an dat nuttelooze haar?”

„Nee, mevrouw — dat mag niet voor vader,” zei ’t meisje kattig: „en daar zou ik ook geen zin in hebben *

„Jullie zijn stumpers," zei Regina, suprême-min-achtend.

Anders was haar stemming voor huisdieren. Eerst had ze één kat gehouden. Die had over de daken gewandeld in maneschijn. En had in de reform-kleedkast op ’n ouwe fietspantalon een zevenling gebaard.

„Och wat ’n arme dotjes,” redeneerde Regina in den aanschouwenden kring van moeder en Jansie: „allemaal blind. Hartjes! Snoepjes!”

„’k Zou maar gauw de gróótste helft verdrinken,” zei Jansie: „wat motten we met zoo’n héél nest?"

„’k Verdrink jóu net zoo lief,” stoof Regina op: „zoo onmenschelijk zijn we goddank niet. Waar eten is voor twee, is ’r ook voor acht. Loop gauw naar ⁷n slager en haal ’n paar ons vleesch voor de moeder.

Zooveel jongen te onderhouen"____

Vanaf dien dag ging Jansie trouw om twee uur mager vleesch, vleesch-zonder-vet voor de poesen halen. Maar omdat Regina merkte dat Jansie dièfde, dat ze ’t volle gewicht niet meebracht — heer in den hemel wat ’n uitschot van meiden toch, om van rauw vleesch te snoepen! — dee ze ’t voortaan zelf, de corvée, de schijnbare beginselverzaking om ’t slagers-moordenaars-hol binnen te stappen, ’n Arme poes met zeven jongen was geen mensch. De natuur had de béésten bloeddorstig geschapen.