Schetsen, deel 9

180 ANALYSE VAN NOG EEN GEMOEDSTOESTAND.

Wat dèksel!”, gromde Regina, wild haar hand door de manslokken strijkend: „is dat zelfbedwang? We zijn toch geen dieren om an onze zinnen en driften toe te geven!”

’t Kaduuk ouwe vrouwtje, gekauwd door den schrik van ’t ongeluksjaar, toen onverwacht de brancard met den politieagent voor de deur stil hield en ’t luguber voetgeschuifel de trap begrauwde — ’t in snikken en chagrijn vertaand vrouwtje zweeg dan, denkend an andere vrouwen op haar leeftijd, die ’r glaasje kregen voor den eten.

Met ’t dagmeisje, bloedloos dochtertje van ’n timmerman, ’t dagmeisje met mooie oogen en witte lippen, ’t dagmeisje dat om zeven uur kwam en om acht, na ’t bordenwasschen, naar huis ging, hield Regina andere gesprekken.

„Lekker gegeten, Jansie?”

„Ja, mevrouw, * zei ’t meisje die geen juffrouw mocht zeggen.

„En je heb je boonen laten staan/

„’k Lus zoo’n bóél niet.”

„Had dan je aardappelen gelaten. In aardappelen zit geen voedsel/

„Nee, mevrouw/ zei ’t meisje.

„Hou je niet van boonen?”

„Nee, mevrouw.”

„’k Zou dan wel is willen weten waar je wèl van houdt/ zei Regina snibbig.

„Nou — in de vorige dienst atte we vleesch — de dokter heit gezeid” ....

„Zoo. Ben je bij zoo’n stüpiède dokter? Da’s 'n piet, hoor! Zeg ’m gerust in mijn naam dat vleesch de pést voor iedereen is” ....

„Ja, mevrouw. Maar vader zeit” ....

„Je vader! Wat weet dié ’r van! Asje 't liever heb — ga dan voortaan thuis eten.”