Schetsen, deel 9

OUDE WIJS.    173

best uit. Te goed, te kras voor 'r jaren. 'n Mensch op dien leeftijd is minstens honderd.

’t Laatste jonge stel werd gekocht en ’t ouwe schandaal, de ouwe herrie begon. De haan was ’t felst. Die vloog op ’r toe, toen-ie ⁹r zag en spoorde en beet dat de gouden veertjes van den kop vlogen. Ze vluchtte in ’t hok — daar ging-ie 'r na. Ze vluchtte naar de ren, waar de kuikens 'r kwaadaardig te grazen namen. Drie, vier tegelijk besprongen ’r, plukten, trokken. Ze schenen de ouwe, de half-suffe indringster te willen vermoorden.

„’t Schaap,” zei m’n vrouw; „wat heeft ze te lijen van de akelige nieuwelingen!"

„Had je niet verstandiger gehandeld,* zei ik: „met ’r op te ruimen?"

„Nee," zei m’n vrouw gepiqueerd en ’r verwijt-oogen vernietigden me: „’k heb ’r 'n eed op gedaan dat ’t schaap tot V dóód bij ons blijft" ....

„Larie!”, riep ik.

„Tóch zal ze ’n rustigen ouwen dag hebben," zei m’n vrouw beslist.

„Dat mérk je”, hoonde ik.

Ze bleven geweldig tekeer gaan, de jongen. Dagen lang zag je den goudkop niet, bleef ze in ’t donkre leghok, wachtend tot ze an 'r wennen wouen. Maar hardnekkig en ras-fel — we hadden ’t met Minorca’s geprobeerd — vlogen ze haar aan als ze te voorschijn kwam. Al lei ⁹r voer voor tien te veel, goudkop mocht geen maïskorrel pikken.

Soms hield een kuiken ’r vast, beten de andere ⁹r vinnig op los,

Van ’r gouden kuif waren heele brokken geplukt.

En de kam had donkre bloedwonden.

Weken en weken duurde ’t. M’n vrouw sloeg ’r met een bezem op los. Als ’k te werken zat, hoorde ’k *r driftige monologen lanceeren....