Schetsen, deel 9

*72    OUDE WIJS.

ging ’r zóó vijandelijk te lijf dat ze in ’t nachthok vluchtte. Werd er eten in ’t perkje gesmeten en dorst ze voor den dag komen op de bekende geluiden, dan werd ze verjaagd, ’t Duurde twee, drie dagen tot ze geduld werd. Ze mócht ook wel eten als de andren klaar waren en bescheiden ’n luchtje scheppen, maar tot vrindschap kwam ’t niet. De twaalf kiekens en de jonge haan sloten zich op in een kliek. Ze konkelden, smoesden, kakelden, lawaaiden, alles separaat. Goudkop bleef het heele seizoen de vréémde, de getolereerde, de jufïrouw-van-'n-andren-stand. Ze trok er zich weinig van aan. Ze kende ’r volkje. Nu ze niet meer vervolgd, gekweld werd, hernam ze haar kalmte. Uren lang zat ze eenzaam, peinzend als ’n besje die véél familie gehad heeft, bij tijjen knikkelend denkt over 't verleden, over diè dochter die na ’t buitenland is gegaan, over dien zoon van wien ze niks hoort. Ze at niet veel — wat maïskorrels, wat hennep, ’n gerstje. Werd ’r gulzig door de andren toegetast, dan bleef zij kalm toekijken, ’r Vreugde was niet enkel bij Vréten. Soms liét ze 't voer heelemaal, zat ze op den stok in de ren, de kralen oogjes onbeweeglijk, ’t grijzend hoofdjeals verstard. Klopten de meiden ’n kleed uit, met klappen als van den donder, dan schrikten de groentjes — zij keek zonder ’n veer-trillinkje. Sprong ’n kat op ’t netwerk van de ren en schreeuwde de haan z’n schor-angstige waarschuwing, dan bewoog ze niet in ’r dutje.

In ’t getralied kamertje was je vèilig, kon niks gebeuren____

De koopman kwam — de ouwetjes gingen ter Soep.

’n Nieuwe zomer groende.

Goudkop was tien jaar of ouwer. ’t Warm voer had ’r in den winter lekker gesmaakt. Ze zag ’r