Schetsen, deel 9

DUIKER.    9

kwijt rake en as ’r krinkels in kwamme was je gepierd. Dan zei ^}k ’t bij ’n patrijspoort probeere, zee vader en zachies liet-ie zich weer van ’t dek glijjen in ’t zand dat zoo lekker liep as dat gladde goed wat in Amsterdam in de straten leit. Zoo oud as God me laat worde, zei-die, vergeet ’k nooit wat me toen overkwam. D’r ware twee patrijspoorte — de een lei in ’t zand gezakt — door de ander kon je kijken. En dat was ’n gruwel, dat was ’n akeligheid. Met ’n gezicht zoo bleek en zoo blauw, alsof-die van kou was versteven, zat ’n jongen met open oogen, met open oogen — da’s werachtig — voor ’t glas te kijken. Zeker had-ie geprobeerd ’r uit te kommen, want z’n nagels stongen in ’t hout. Maar met de dood was de angst weggegaan en nou kéék-ie, nou kéék-ie zoo lammenadig, zoo gróót, asof-ie zeggen wou: wat mot jij hier, ouwe? Nou, zei me vader: ’k had meer lijke gezien, maar die daar met z’n blauwe oogen en z’n opgezet gezicht, leek geen zier dood. ’k Mot toch voor je vader, die boven zit te grienen, weten of-ie ’t ben of dat je ’t niet ben, want jij kan net zoo goed de zoon van Pollen of de man van Klaassie zijn — ’k mot ’t werachtig weten. Maar de patrijspoort was van binnen gesloten, ’k Sla ’t glas stuk zee vader en zoo gezegd zoo gedaan, met ’n voorhamer die in z’n gordel stak, smeet-ie de dikke ruit kepot. ’t Gaf ’n slag asof de bliksem insloeg en die belabberde koffiekan in de machinekamer bleef maar kleppen en zeuren. Toen wier vader angstig. Want nou ’t glas as ’n spinneweb in splinters stond, zag-ie de jongen, nog meer in z’n oogen. ’k Stong te klappertanden, zee vader, toen ’k me poot door ’t gat wrong om te zien of de hand ’n moedervlek had en ’n gouwen ringetje, ’t Was om in mekaar te zakken toen ’k z’n mouw optrok en ’n hand in