Nadat we een praatje over kippen hadden gehouden, verhaalde Henk, de cynicus, het navolgende.
Ik heb ze nu jaren geobserveerd — jaren bekeken. En waarachtig ’n kip heeft méér menschlijks in z’n nadeel dan je vermoeden kunt.
Eén heb ’k 9r tien jaar te eten gegeven. Je zult zeggen dat ’n verstandig man zulke dingen niet doet, dat je enkel jong goed dient te fokken, dat ’n ouwetje niet meer rendeert, nauwelijks zes eieren in ’nhéél jaar legt — en je heb volkomen gelijk.
Maar die eene kip was ’n stukje bijgeloof van m'n vrouw, ’n stukje herinnering, ’n stukje malligheid.
Toen ’k ’t dier met andere slechte leggers wou opruimen en de koopman ’t heele zoodje in den korf had, kwam m’n vrouw ’t keukentje uitschieten.
„Henk, waar is de goudkop?”
„Ook verkocht,” zei ik.
„Toe nee — haal ’t schaap ’r weer uit!”
„Waarom?,” vroeg ik.
„Omdat — ómdat,” zei ze, me aankijkend met groote verwijt-oogen.
„O, daarom,” zei ’k begrijpend.
Zonder verdere explicatie, snapte ik, dat ze an ’r moeder dacht, ’r moeder die bij ons had ingewoond