Schetsen, deel 9

OVER BADEN.

„Alles gewoonte,” hield ik verontschuldigend aan: „als je *t gewend ben mérk je de kou niet meer.* Weer kuierde ’n lach van gezicht tot gezicht.

„’s Zomers ken je me krijge om te zwemme,” zei de man in den scheerstoel: „maar nóu! ’k Slik net

zoo lief haarlemmerolie*____

„Ieder z’n meug,** zei ik wat gepiqueerd. ^yt Is geenszins prettig genomen te worden.

De stemmingsstilte herleefde.

Het mes schraapte.

De kip kakelde in benauwenis.

De papegaai betikte het traliewerk van z’n kooi. „Ik heb,* hernam de timmerman de pet van z’n hiaten-knikkertje nemend: „ik heb is* — nou kwamen de wateravonturen — „ik heb is me hande in 'n èmmer gestopt en dan was de eene hand warmer as de andere — da’s waar—*

„En ik heb is voor de meester warme voetebade motte neme,* zei de barbier: „warm met zout ’r deur voor de zenuwe: maar ’n héél koud bad — al kon Tc ’r ’n jaar huur mee verdiene, dan dee ’k ’t nóg niet.*

„Daar ken je hart ommers niet tegen,* zei 't boertje kregel dampend en giftig rooksmakjes spuwend: „da’s nou *t zelfde as dat je 'n visch met *n koud hart in warm water stopt.*

„Ja — ja,* zei de machinist: „met dat gure weer

warm uit je bed komme èn — èn Dat slaat op

je longe*.....

„Ik wil wel wete,* zei ’t boertje vinniger — voor de twééde maal —: „dat me voete nog nóóit ’n

droppel gezien hebbe*.....

Z’n grijze oogjes in ’t doorrookt gezichtje keken me vijandig aan.

„Stuipekop!*, schreeuwde de papegaai.

En ineens lachten ze allemaal, de één naar de