Schetsen, deel 9

OVER BADEN.

,’t Kan zijn vrouw wel weze,” zei ’t boertje droog en z’n oogjes knipten den barbier toe.

„Ik vraag alleen,* meende destoomtrammachinist: „hoe zoo’n dier dat warmte gewoon is, 't hier in de kou uithoudt”....

„Ja — ja — en ’t is koud/ sprak de visscher z’n voeten bijtrekkend: voor déze tijd van ’t jaar is ’t geméén koud —■ geen zonnetje an de lucht” ....

„Ik heb vanmorrege de kachel angeleid,” zei 't boertje: „d’r was gewoon 'n vlies op 't water” ....

De hoofden knikten mekaar toe. Wat zeer verstandig was. Het weer beknikt men, zonder er woorden aan te verspillen.

Doch ik, in de bete stemming van den barbierswinkel sullig kijkend naar de kin des onbekenden, die in lange strooken schoon werd geschraapt, dee onnoozel ’n duit in *t zakje.

„Koud,” spotte ik dorps-amikaal: „*t Is héélemaal niet koud — ik stap eiken morgen zóó uit bed in ’n koud bad.”

Alle oogen draafden op Falkland’s stem toe.

’t Was bijster ongewoon dat een van de „rijkdom” in den winkel ’n mond open dee, óngewoner dat-ie plots wartaal beweerde.

Uit je bed in ’n kóüd bad____

De schipper schudde zachtekens 't hoofd alsof-ie van ’n moord op ’n weduwe met *r drie dochters vernam — de timmerman grijnsde zoo ongelooVig dat z’n zwarte tandstompjes spalkten — 't boertje loensde naar den stoomtrammachinist die naar den grond keek — de bomschuit-visscher streek de vingers over z’n geschoren kin. Hij was geschoren. Maar dan blééf je ’n kwartiertje rusten.

Toen gléjen de ooggleufjes van den man in den scheerstoel naar mijn kant:

„’s Morges zóo uit je bed,” zei-die even pauzee-