Schetsen, deel 9

OVER BADEN.    163

keek en zweeg. De pet met de ouwe vergulde bies wrong om ’t voorhoofd van vel en roet vegen. Z’n oogen leken gezonken in ’t gelaat van wit en kool-smeuren. Vingerwreven zwartten onder de wimpers, bij de mondhoeken, de jukken. Z’n rechteroor glansde zwart-vettig. Z’n handen waren doorvuild, grimden van olie en roetsmakken. In den zak van z’n jekker stak ’n blikken waterflesch — an ’n koperen knoop wiegde ’t leeg boterhammenzakje.

Dan, in den scheerstoel, ’t hoofd verscholen onder zeep, kwallige zeep die den mond hield belegd, de ooren overschuimde, de neusgaten verstopte met verlegen zwarte ademgaatjes, zat de zesde klant, loerend met onherkenbare ooggleuijes over ’t zeep-gebobbel. Hij bekeek me en zweeg.

Wat vanzelf spreekt. Met z’n dichtgekwakten zeepmond kön-ie niet praten.

Ik, nummer zeven, lei de krant, die ’k gister al gelezen had, gewichtig neer.

Bekeken door twaalf oogen bereken je ’t gebaar.

Daarna rookte ’k, keèk, zweèg.

Er was stilte in den barbierswinkel.

De barbier gladde ’t mes over z’n hand.

De kip kakelde ijselijk.

De papegaai riep „smeerlap!" en terwijl de schipper ’t hoofd naar de achterkamerdeur draaide en grunnekend luisterde, schreeuwde-die scheller — „Stuipekop!... stuipekop!..."

„Verdraaid, zoo’n dièrl", — zei de timmerman.

Dat brak ’t ijs.

We keken met z’n allen naar ’t tulen gordijntje.

„Stuipekop! Lorre!*, schreeuwde de papegaai.

„’t Is kunstig," zei de schipper z’n ring-baard-hoofd schuddend: „waar haalt zoo’n dier ’t vandaan!" —

„Ja, je zou meene dat ’r ’n wijf achter de deur staat," lachte de man in den scheerstoel