Schetsen, deel 9

162    OVER    BADEN.

Op den eenen matten stoel, ’t stug bovenlijf geschurkt naar de knieën, zat ’n schipper. Hij bekeek me en zweeg.

’t Bruin ringbaardje omkroop z’n paarsstomp gezicht met de listige oogen. ’n Verkloven eindje sigaar drabde z’n mond uit. De elbogen stutten op de pilow knieën. De hooiklompen bepletten als walsen den grond, vastzuigend ’n roode haarmep.

Op den stoel naast-an, de magere beenen gekruist, leunde ’n timmerman. Hij bekeek me en zweeg.

De pet propte schuin op z’n mager knikkertje, ’n knikkertje van grijze haarsmeren en witte vel-gaten. Uit ’n sleuf van z’n lappenbroek stak ’n centimeter. In den zak van z’n boezeroen speerde ’n timmermanspotlood. Hij bekeek me, grijnsde ingetogen.

Bij de deur, de handen in de zakken, ’t lichaam in geeuwing gestrekt, zat ’n bomschuit-visscher, jonge vent, scherp-bleek en hoekig. Z’n zware sigaar walmde plofjes en builen. Hij bekeek me en zweeg. Z’n wit geschuurde klompen staken een eind van den stoel — z’n knieën spichten de Zondagsche broek uit.

Meer naar ’t raam, leunend tegen den behangselwand, die wegdook waar ’t broekje drukte, stond ’n boertje.

’t Klüivertje in z’n vierkanten tabaksmond spoot grauwnatte rookslieren.

De taffen pet bolde op ’t pieken-haar, alsof-ie ’r in geblazen had vóór ’r op te zetten.

Z’n kin slonk als ⁹n puntig toetje naar ’t ver-wriemeld zwart dasje, dat den rimpelnek omlei. *n Rood-verknuisde zakdoek slapte uit z’n boezeroen.

Hij bekeek me en zweeg — liet z’n oogledekens slippen, z’n adem snuiven, slaaprig ’n beetje.

Achter de roodroestige potkachel, de schoenen op den kolenbak zat ’n stoomtrammachinist. Hij