Schetsen, deel 9

8    DUIKER.

zat met z*n kop zoo dik in ’t zand dat ’t 'r in vastgemetseld leek — *t was door de machinekamer haast in tweeën gespleten — da’s mis zee vader: die zit ’r in en die blijft ’r in — daar was geen dichten mogelijk. Door ’t gat kon je de stoomketel zien. Ja, ’t was angstig, zee vader, ’t Was zoo gruwelijk stil — je hoorde niks as ’t geklop van ’n blikken koffiekan, die door ⁹t zuigen van water tegen de ketel sloeg — je begrijpt zoo’n koffiekan is leeg en heit *n kurken stop. ’k Zal jou maar eerst grijpen dacht vader, want voor ’k de dooien zie en daar ben ’k nimmendal happig op, mot ’k niet dat geklop an me kop hebbe. Maar hij kon d'r niet bij en zoo lag ’m dat geklop en gejenk van de koffiekan an z’n ooren te leuteren, toen-ie achterom liep om na ’t stuur te kijken. Langs ’n end touw trok-ie zich op en kwam op ’t achterdek. Alles best — ’t stuur-werk liep voor zoover je kijken kon op rolletjes. Geen tand stuk. Geen schroef losgelaten — geen bout verwrongen. ’t Liep asof ’t nog dik in*’t vet zat, toen vader d’r an draaide, want ’t heele achterwerk van ’t schip stond schuin-verzakt met ’t roer vrij. Bliksekaters, bliksems, zee vader, ’t Was ’m duizend gulden waard geweest — bij menier van spreken — we hebbe nooit duizend gulden bij mekaar gezien! — as ’t tandrad uit z’n verband had gezete, want dan had ’t met 'n stortzee gekend. Bliksems: de schipper is d’r gloeiend bij — ’t roer loopt as ’n hazewindje. Nou toen liet vader zich na ’t luik van de kleine kajuit glijjen, dat vastgesjord zat om ’t slechte weer. Dan zou-die nog ^Jt beroerdste doen — kijken van binnen of ze d’r nog waren. De grendel schoof-die weg en z’n voeten gingen op ’t trappie — maar mis. Met ’t zware duikerspak an, kon-ie dr niet door, nog niet half en ⁹t was ’n gevaarlijk spul want je luchtslang mocht je niet