Schetsen, deel 9

BOYCOT    159

In ’t winkeltje, vóór de toonbank, praatte een jonge man, ’n marskramer of zoo, ’n doos op z’n rug. Telkens keek-ie verbaasd-lachend naar de „dumme Holländer”, die zeker nooit ’n vreemde gezien hadden.

Toen klonk kijvend en schel de stem van de juffrouw:

„ .... Ja, ’k mot je hèbbe! Nog voor geen tien gulden! Nee hoor! Ik mot geen Duitser!”

De Duitscher haalde geld uit ’n zakje, zei in gebroken Hollandsch dat-ie vooruit wou betalen — zij schudde hardnekkig ’t hoofd.

Net kwam ’r ’n veldwachter bij. Van tien, twaalf kanten tegelijk most-ie hooren dat ’r weer zoo'n Duitser was, die logies zocht, dat-ie al bij Jongeman was geweest en dat de Roskam ’m niet hebben wou, dat-ie verdacht dee en ’n dubbeltje sigaren had gekocht in de Noordstraat en bij den bakker twee broodjes....

„Ga nou is achteruit menschen,” zei de veldwachter. Gewichtig stapte-die ’t winkeltje binnen, ondervroeg den marskramer, die goedig-hébété over de herrie en ’t klompen-geschuier op straat, z’n papieren toonde en lachend z’n geld liet zien.

Voor één nacht wou-die erges slapen — wat al die menschen van ’m mosten?

Toen stapte de veldwachter naar buiten en sprak: „Menschen — de pepiere benne in orde — gaan juillie nou deur — toe ga nou deur — we zelle *n

oogie op ’m houe — ’t is geen kwaad volk!”____

„’tls ’n Duitser!”, schreeuwde ’n vrouw: „hij heit tegen de meide gèlache!” ...

„Ga maar met mijn mee,” zei de veldwachter en met den Duitscher liep-ie op naar ’n andere herberg, gevolgd door ’t klompen-geraas, ’t klompen-gewoel, de klompen-kwaadaardigheid.