Schetsen, deel 9

158    BOYCOT.

„’r Is wat te dóén,” zei m’n vrouw, opgelucht nou ze de klompen weer hóórde.

»Ja, ja,” zei ik.

Rommeldebom kwam de menigte den hoek om.

Klompen klopten, hamerden, rommelden, trapten — stemmen schreeuwden, lachten, joelden, gilden, riepen.

Zoo trokken ze ons voorbij, een driftige menschenklomp — op klompen.

„Wat is ’r an ’t handje ?”, vroeg ’k ’n boer, die me eieren verkoopt.

Even zogen z’n klompen aan den weerbarstigen keiengrond vast — even liet z’n lippen ’t sigaren-kauwseltje los — toen zei-die, gewichtig en met dreigend geknipper van z’n oogleden.

„... . Alweer ’n Duitser!” ....

„Waar is-die gesnapt?”, vroeg ik.

„An de weg,” zei de boer.

„Zoo,” zei ik, schreeuwend om over 't klompengekakel en stemmen-geklepper heen te komen: „waar wou-die inbreken?”

„Nèrges,” zei de boer en even lurkend an ’t sigaren-kauwseltje, dat ’n sappig eindje zoethout geleek, keek-ie dreigender naar de voortklompende dorpsmenigte: „nèrges — maar die smeerpijp — die Duitser wil onderdak en dat krijgt-ie niet. — Wie zal d’r zoo gek zijn om ’n inbreker te herreberrege? Wat?”____

Weg klompte-die.

’k Liet m’n vrouw ’n oogenblik alleen, sjokte mee — op pantoffels, helaas.

Vier huizen verder was ’n soort logementje, waar ze als ’t móst, kamers verhuurden aan den gaanden en komenden man — en kruienierswaren verkochten — en met vergunning borrels tapten.

Voor de deur drong de bevolking, rumoerig en vijandig.