Schetsen, deel 9

BOYCOT.    155

Die schelle gebeurtenis gaf geweldige gesprekken.

De een dikte aan wat de ander vernomen had. Diè wist de bijzonderheden hóé de gemeene Duitscher avonden lang geloerd had bij de villa van zekeren meneer — diè had ’m al lang verdacht — diè had wel gesnapt dat ’n Duitscher die paard ree en nachten weg bleef niet te vertrouwen was....

’s Middags kwamen de veldwachters in 't dorp terug, lieten zich geheimzinnig uit. De vent was van ’n complot. D’r waren zoo twaalf Duitschers, die met mekaar afgesproken hadden Holland te plunderen — d’r most ’r al een in Dordrecht gepakt wezen, een in Amsterdam en twee in Den Haag — ’r liepen ⁹r nog wel 'n acht los, minstens zoo gevaarlijk als de dief die nou in de nor zat en vijf jaar zou krijgen.

Met troepjes stonden de dorpsmenschen te praten, te redeneeren, te kibbelen. Zoo’n gemééne mof. En zoo fatsoenlij k as-die V uitzag met z’n jockey-pet, z’n nieuwe laarzen, z’n fantasiekostuum. Waarachtig je kunt geen sterveling vertrouwen.

Dien avond gingen alle deuren op slot, bleven de ramen dicht, liepen ze, als ’t donker werd, met z’n tweeën of drieën. De nacht-donkerte leek plots van ’n ander zwart. Zeven, acht Duitschers waren nog niet gepakt. Ze moesten gewapend wezen en ’r niet tegen opzien om iemand ’n messteek te geven. Nee, ’t was ’n onveilige tijd van misdaden en brutaal geweld. Van Amsterdam wist je ’t lang. Daar was niémand z’n leven zeker. Daar haalden ze de centen uit de menschen d’r slaapkamers weg — zoo driest! — daar ging geen nacht zónder diefstal voorbij. Maar nou met die bende Duitschers, werd ’t platteland gestroopt, drongen ze de dorpen binnen.

De bevolking dee onrustig. Elk oogenblik werden