Schetsen, deel 9

DUIKER.    7

meneer met ’n hooge hoed en die zee Jansen — me vader hiette Jansen — Jansen, ’k mot precies wete hóé ’t met ’t roer zit, want op deze plaats is nog nooit ’n schip gestrand — daar kèn ’n schip niet strande as de mond van de haven zoo wijd is dat ’r twintig fregatte naast mekaar kenne binne loope: je kijkt goed uit je ooge, Jansen, of ’t roer ontzet is, want ’n schip na de bliksem en vier menschenlevens dat kenne we zoo niet late loope. Nou, dat was nog zoo stom niet gesproken van die meneer. Maar de schipper die ook mee was gevaren, ’n beste kerel, zee vader, ’n vent die wel driemaal zat te grienen, toen ze de haven uitvoeren, om an de buitenzij langs de pier op te stoomen, de schipper die zee ’m nog geen minuut voor-ie de koperen helm op z’n kop kreeg: „Jansen, as je benejen ben — kijk dan is uit — kijk dan is uit" — hij stond door z’n neus te snotteren, zee vader: „of-ie in de kleine kajuit achter de machinekamer me zoon niet ziet” — „Hoe ziet je zoon d’r uit?” —, vroeg me vader en dat most-ie vragen, want ’r waren meer jonge menschen an boord geweest — „Me zoon”, zee de schipper: „me zoon heit blond haar — en — en ’n klein snorretje en an z’n linkerhand heit-ie ’n moedervlek en ’n goud ringetje”. — „’k Zei me opperste best doen, ” zee vader en zoo gong-die ’t water in. Nou, ga bij je-zelf is na dat de boodschap niet van de bovenste plank was — an de eene kant mensche die wille dat-je kijkt of d’r nog gestraft mot worde — dat gaat dan voor ’n raad mot u wete — an de andere kant ’n vent die staat te griene. Da’s nou net boven ’t water ’n hel, zee vader en benejen ’n stilte as van de kerk — toen-die over ’t zand stapte en de mossen en planten — de goeie God weet hoe ze allemaal hiete — onder z’n looien zolen stuk trapte, ’t Schip