Schetsen, deel 9

AANZOEK III.    151

gewrongen haar — néé, daar kon je as moeder van *n oppassenden jongen met ’n boeltje waarop geen stoffie lei en ’n heel-aardig in zorgen geschraapt spaarbankboekje, geen ja en amen op zeggen. Plots zakte ’r geperst glimlachje weg en half in gesusten ruzietoon antwoordde ze:

* .... ’n Béste vrouw — dat zal nog motte blijke" ....

„Motte blijke, zeit u," herhaalde Jet’s moeder, uit ’r koffie-geglimlach verstarrend.

„Natuurlijk — de juffrouw het gelijk,” knikte de vader wijsgeerig: „je weet nooit wat je an ’n vrouw het. Maar as Jet is, zooas d’r móeder — nou dan kan je zoon tevreden zijn, juffrouw — want al zeg ’k 't waar ze bij is: d’r benne weinig zulke goeie huisvrouwe as mijn vrouw — ja, ja — daar kan ik van prate — we hebbe tien kindere gehad en ged-dank nog acht in leven” ....

„Zoo” zei de visite stugjes.

„Drink u koffie is uit — u drinkt heelemaal niet," zei de moeder óok verstroevend, bij ’t gezicht van de visite met de ruzietrekken om ’r mond.

„’k Drink nooit koffie," loog de visite en platweg argumenteerend: „van koffie krijg ’k zoo ’t zuur.”

„Ja, dat wil meer weze,” zei de vader complaisant. Toen, in een nieuwe wantrouwige stilte, ’n stilte die zoo onguur meedee als ’n buurvrouw, die lang gewrokt heeft, zei de moeder nog is:

.... „Ja — ik ken elleke man geluk wensche met ’n dochter as de mijne, die zindelijk is en koke ken en verstelle as de éérste naaister — daar ken u van op an” ....

Dat dee de deur dicht. Hoe je zóo stoffen kon, as je zelf in ’n vergoord boeltje zat — terwijl je toch deksels goed merken most as iemand zelfs niet z’n