Schetsen, deel 9

AAN ZO EK III.    149

Zondagschen doek. Zoo kwam ze tweehoog bij de Van Galen’s.

„Ik ben de móéder van Jan,” zei ze in de kamerdeur.

Dat begrepen de Van Galen’s.

„As u niks gezeid had, juffrouw,” zei de moeder van Jet — ’t sprak vanzelf dat Jet ’r niet bij was — dat had geen houding —: „dan hadde we ’t nog daalijk gewete. Sprèkend uw gezich” ....

„Dat vind ’k nou heelemaal niet,” zei de visite, die zich beroerd voelde. As dat Jet d’r ouwers waren, dan was Jan in ’n lekker nest beland. Al morsig wat ’r an was. De lamp had gestoomd en de kamer stonk na gebrande uien. En hoe ze an zoo’n tafel zitten konden, ’n klesnatte tafel met smerige gebarsten koppies en ’n koffieketel zonder oor en de suiker in ’n kommetje, niet eens in ’n behoorlijke suikerpot.... In de bedstee krielden kinderen met nachtgoed zoo vuil as haar stofdoeken en in de alkoof was ’t ’n rommel van sinaasappel-kisten en vuile emmers, datje hart ’r van ronddraaide. Had ze motten weten! Ze zou ’r goeie spullen hebben angetrokken voor zulke vièze menschen. D’r wrok groeide opnieuw in ’r keel — ze kon regulier ’r koonen niet in lachtrek houen.

„Vind u dat niet!”, zei de vader, z’n pijp be-kluivend: „nou maar, dat ken je zelf niet zien, hoor! Moeder en zoon as twee droppele water.”

„Zal ik u dan maar is inschenke?”, glimlachte Jet’s moeder. Ze blonk van de groene zeep, maar d’r haar zat in ’n dot asof ze zoo pas uit ’r bed kwam.

’n Prop koffiedik proestte uit de tuit in het kommetje. En de melk klotste in het drab.

Jan’s moeder keek ’r na met glimlachende ruzie-oogjes. D’r was geen kom zonder barst.

Toen deftigde er een stilte in ’t kamertje. Zelfs de kindren in de bedstee keken met groote oogen.