Schetsen, deel 9

148    AANZOEK    III.

ze nog dagen zou kijven. D’r gezwijg en d’r gehuil was ’n grooter onthutsing. Dan lei ’t in 't vet voor later____

„Wat zeg je?” —, vroeg hij nog eens, doende alsof ze gesproken had.

„Ik zeg niks,” zei ze, na-snikkend.

„Heb-ie d’r wat tegen — nou?"

„Ik heb d’r niks tegen/ zei ze mokkend: „as 'k V wat tegen zou hebben — zou jij ’t zeker laten!"

„Nee, dat zou ’k niet," zei hij bot.

„Nou dan," zei ze, kort-nijdig d’r oogen vegend: „wat vraag-ie dan!"

Onder de lamp zat ze weer te breien, de handen in vlammend beweeg en van de breinaalden vlogen lichtvonken.

Toen, zenuwachtiger spelend met de kruimels op z’n bord, ’t hoofd buigend dat de haarstoppels in den lampelichtkegel spichtig ’t week vel doorpriemden, nam-ie z’n laatste grimmigst-gedurfd aanloopje.

„As je V dan niks tegen het — dan most je is angaan bij d’r ouwers en ’t vrage" ...

Alleen de breinaalden antwoordden driftig — ’r lippen zetten zich schrap in aangrommende kwaadaardigheid.

„Wat?”, vroeg-ie dociel als 'n kind.

„Doe ’k niet,” keef ze en ’r ingehouden kwaadaardigheid kwam los, zeurig los, doorzanikend het kamertje tot-ie in de bedstee kroop.

Twee avonden later ging ze toch, was ze uitgekeven, wist ze dat ’r niks an te doen was, dat ze eieren voor ’r geld most kiezen. Jan had Jet gisteravond meegebracht en bij 'n kopje weerbarstige koffie, had ze beloofd op visite te kommen en voor ’r zoon, die nou nachtploeg had aanzoek te doen. Ze droeg ’r beste bullen, ’r hoed met linten, ’r