Schetsen, deel 9

AANZOEK lil;    147

anders gekend had dan horren, druilig achterbuurtsch licht, zorgjes, ruzie, chagrijn.

’n Man en drie kinderen had ze verloren — nóu liep ’t zoo rustig z’n gangetje, had ze an niemand verplichting, nam ze ’n paar wasschen waar, potte

voorzichtig dubbeltjes en kwartjes op ’t spaarboekje____

En nou had je ook meteen de donderslag, de slag dien ze zoolang gevreesd had, de slag die niet was af te wenden. Want hoe sterker je je verzette, hoe meer bedenksels je verzon — hoe averechts ’t uitwerkte. As ’n jongen z’n zinnen op *n meissie zette, hielp V geen redeneering en ze had niks te redeneere — hij verdiende fatsoenlijk — ze was met ’r man wel op minder getrouwd — hij was meerderjarig. Maar dat-ie zoo dikwels gezeid had, dat-ie niet van plan was te trouwe, dat trouwe hóüwe was, dat-ie best begreep dat ’t voor haar geen lol most weze ónder ’n schoondochter te komme, zoo as je bij G ij s zag, waar Gijs z’n moeder as oud vuil behandeld wier en ze haast elke dag na ’r mond keke hóéveel boterhamme ze at, hoeveel koffie ze slikte.

Grienend zat ze naast de kachel, d’r tranen verslikkend, ’1 ruig vel van ’r werkhanden wrijvend.

Gemeener antwoord had ze ’m niet kunnen geven dan dat mokkend gehuil, dat ophitsend zwijgen.

„Daar schiet ’k mee op,* praatte hij grommender: „Tc vraag je om raad en je doet geen bek open. Al heb ’k vroeger wel is gezeid dat ’k geen haast had — je mot maar denke dat ’n mensch veranderlijk is — en dat je ’t nog béter krijge zal dan nou —

dan heb-ie aanspraak en hulp bij de wasch*____

Z’n brilleglazen schuchterden op haar toe, bang voor ’n uitbarsting. As ze loskwam kon ze al de buren bij mekaar drenzen. Ze was lang niet makkelijk. Den heelen dag had-ie tegen de herrie opgezien — dat ze ’t toch niet zou willen hebben, dat