Schetsen, deel 9

146    AANZOEK    111.

Hij, 't bleek gelaat van lange jaren arbeid over den zetbak, zocht zacht-grommend z’n bedenkingen — dat V mèer kammeraden waren met moeders in huis — dat ’t voor haar ’n hééle anspraak weze zou — dat Jet V zóólang ⁹r geen kindere kwamme, bij kon verdiene met verstelwerk, want dat ze nou zelf in ⁹r eigen kost verzag — dat ⁹t toch béter leek ’n vrouw te neme as — as in slechte huize te belande — dat-ie nooit wat zónder ⁹r gedaan had al was-ie meerderjarig, maar dat ze nou most begrijpe dat-ie — dat-ie....

’t Zweet stond op z’n voorhoofd, z’n knokelige vingers, blauwig-zwart an de toppen, hadden gaten in t’ krantepapier gevreten, z’n oogen zochten onrustig achter ’t brilleglazen-geglim.

Toen begon-ie met de kruimels op z’n bord te spelen, ze verleggend op een rijtje, machinaal, als-of-ie galjard zette.

De roetvanger van ’t laippje bengelde, woelde schaduwtjes naar ⁹t plafond; ’t koffiedrab in den ketel schokte schuddinkjes op de kachel.

„As ’k nou gezeid heb te wille prate," gromde hij op ’t botte af: „dan mot je wèróm prate en niet as ⁹n zoutzak blijve zitte."

Zinnend lei ze de breikous neer, nam traag *r handen in den schoot, verschoof de lippen alsof ze zou spreken.

Maar ze stond op, rammelde den koffieketel van de kachel, lawaaide den ring in ’t walmend gat en achter ’m kwakkend op den zuchtenden stoel, begon ze te huilen,

„Ben je nou gék!”, stoof*ie op, voor *t eerst nijdig: „wie geeft je reden?*

Zij schudde huilend ’t hoofd, zwaar ’r neus snuivend. ⁹r Rooie oogen zwommen ’r benepen gezichtje uit, ’t molmen achterbuurtsch gezichtje dat nooit