Schetsen, deel 9

Toen hij dien avond van de letterzetterij thuis was gekomen en z’n boterhammen gegeten èn achter de krant plakken bleef èn raar met z’n bril scharrelde èn na ’n hakkelstilte opeens zei: „moeder — ’k mot is met je prate” — toen begréép ze en dompte in ’r stoel terug, driftiger breiend.

En bij ’t gebroei van de lamp, ’t smorend gemuf van ’t kamertje, had-ie, de krant rimpelend en kreukend, alsof-ie z’n eigen geluid niet alleen dorst te laten begaan bij haar mokkende zwijgenis, van ’t meissie verteld waaran-ie kennis had gekregen en die-die trouwen wou as ze ’t goed vond. As. Verandering zou ’t haast niet brengen. Waar d’r voor twee was, was ’r voor drie. Dat wist ze wel. ’t Most ’r vroeg of laat van kommen, ’t Was zoo voor hem geen leven — hard werken de eene week an de dagploeg, de andere an de nachtploeg en wel ’n eigen thuis, maar toch niet dat.

Zij breide zwijgend, keek niet op, knikte niet ja, niet nee.

„Zeg je daar niks op?^w, had-ie gevraagd.

*r Breinaalden tikkelden vinnig — ’r lippen wrokten den mond in.

') Verg. Bundel VII en VIII.

Schetsen Falkland, IX.    10