Schetsen, deel 9

AVONDJE UJT.    143

toén naar den meneer van ’t halve glas bier. Maar omdat ze alle drie naar de dameskapel keken en d’r oogen glazigwaterig in ’t licht van den bal boven glimden, keek ze nou ook maar timiede-vermoeid naar de juffrouw van de groote trom, die den trommelstok met nijdig armbeweeg hanteerde.

Toen zweeg de muziek, klapte de zaal, werd het stilte van voetengeschuif, stemgegons. En de gêne van an ’n tafeltje te zitten met menschen die je niet kon, die geen woord zeien, kilde nu sterker, dee moe en pa wijs-stil kijken, alsof ze naar ’n preek luisterden, dee tante Aag kraaltjes tellen in V schoot, dee Liesbeth van naakte, weeë verlatenheid met ’r bottine waarvan de elastiekjes gesprongen waren op de sport van V stoel trippelen dat ’r wangenpap drilde. En, omdat ze zich verbeeldde dat de dame van ’t kogelfleschie naar ’t garneersel van ’r stijven kraag keek, keek ze hardnekkig naar ’n pul van ’t buffet, naar den buik van de pul, naar den hals van de pul, naar de ooren van de pul, bang voor de fixeerende oogen van de dame van ’t kogelfleschie.

„Wat zullen jullie gebruiken? —, zei pa dan, onverwacht, omdat ’n kelner rond de tafel draaide.

„Ja, wat?*, zei moe.

„Ik heb geen trek," zei tante.

„Ik ook niet,* zei Liesbeth.

Pa bestelde toen zelf, drié koffie en ’n glas bier en ging weer an ’t peuteren in z’n vestzak, de voeringslipjes keerend en Liesbeth keek langs ’t tafelblad naar ’t lepeltje dat van de Wiener Mélange naar de dame d’r mond hevelde en naar de natte kringen die in ’t licht blikkerden.

En ze spraken geen woord.

En de övermenschen spraken geen woord.

Alleen toen de koffle kwam, vroeg pa, hoeveel klontjes ze wouen.