Schetsen, deel 9

i₄*    AVONDJE UIT.

gebaren-houvast in de groote zaal en hooge-pilaren verlorenheid, tante licht-confuus als nicht Liesbeth, antwoordde met aarzlende lippen:

„ .... Ja, ’t is ’n vólte* ....

„En wat ’n licht,” zei Liesbeth.

„Of ’t,” zei tante.

„Je vindt nooit ’n plaatsie,* zei Liesbeth.

„Nee, ’r zijn *r niet veel”____

„Waar de menschen vandaan komme* ...

Ja — ja”----

Ze bemummelden mekaar nog meer van die rake gezegdes, pratend zonder te praten, luistrend zonder te luistren, enkel ver-weg-stappend in de kuilen van electrisch-bleek-licht.

„Liesbeth!", riep pa.

Pa had ’n tafel — pa had z’n stoutste schoenen aangetrokken, an ’n heer die met ’n dame en nóg ’n dame zat, gevraagd of de leege stoelen bezet waren en toen 4e meneer née knikte, was-ie maar dadelijk gaan zitten,

Liesbeth en tante keerden werom, schoven bij en nu zoo ineens zittend an t zélfde tafeltje met drie wildvreemden, zeien ze eerst geen woord, keken naar ’t halve bierglas van den meneer, naar de Wiener Mélange van de eene dame, naar ’t kogelfleschje van de andre. Pa hield z’n handen gevouwen op den ivoren knop van z’n stok, boorde z’n kippige oogen óver de brilglazen — moe lei 'r rok uit, streek de vouwen glad, lei ’r handen in ’r schoot te dutten — tante Aag, die érg ongemakkelijk zat op den hoek van de tafel, half in ’t looppad, keek naar de gebroken kraaltjessnoer van ’r mantel, plukte ’n pluisje, lei toen ook ’r handen in den schoot — waar zou je ze anders laten? — Liesbeth lachte zwakjes, met slappe papkoonen naar de dame van de Wiener mélange, toén naar de dame van ’t kogelfleschie,