Schetsen, deel 9

6    DUIKER,

’t woord houe, da’s allemaal bijzaak. Nou, toen kwam d’r ’n mot, ’n gekrakeel van de andere wereld. Want de reederij of de asserantie — daar wil ’k van af weze — die zeien dat ’t niet zoo gestormd had of de schipper had met vloed kenne binnenkomme. Dat was natuurlijk maar klesse. Ze klesse altijd as d’r ’n ongeluk gebeurd is. Da’s makkelek genoeg, asje warm an land zit en enkel voor de cente zorgt. De schipper die zee dat-ie zelf bij ’t roer had gestaan, dat ’t roer niet geluisterd had, dat door ’n stortzee, zei ’k maar zegge, radere konne gebroke zijn en huile dee die as ’n kind, want z’n eigen jongen, ’n jongen van zestien jaar was in de storm gebleve. Dat heb-ie ook niet voor je lol, wat zeit-u? En dan nog ’n jongen, die voor ’t eerst van z’n leven op ’t water was. Wat ’r dan van was, kenne we late schieter de reederij of de asserantie of de polisie, woue wete hoe ’t zat met ’t roer en of ’t schip nog gelicht zou kenne worde — want as u misschien weet: ’n gat ken onder water worde gestópt en met pompe en lichters krijg je zoo’n boot dan weer vlot. Ouwe, zee de baas van me vader: je mot maar is koppie onder steke. Da’s ’n heele karwei, zee me vader, die nog nooit zoover buiten de piere geweest was — en net stong ⁹r met de westenwind ’n hoop water. Maar wachte ken je natuurlek niet, want elke dag met de branding woelt ’n schip zich zadder in ’t zand. Goed dan, me vader gaat met *n sleepboot — maar ze konne geen ladder stelle, want ’t was te diep en ’t water roerde as in ’n waschtobbe. Toen wier d’r eerst gelooid en ’n langer end slang genomen, langer dan ze ooit hadde gebruikt en toen gong-die langs ’n touwladder na benejen en met ’n end touw om z’n heupen. As-die an ’t touw trok, wiste ze hoe laat ’t was. ’k Had ’r niks geen zinnigheid in, zee vader, want an de eene kant had je ’n