Schetsen, deel 9

13«    AVONDJE UIT

Konfuusjes, maar resoluut, benepen door de lichtbleekheid, die ’r lachjes, 'r oogknipperen, 'r lip-droog-heid met brutale strakheid omlei, schoot ze naar ’t tafeltje, gelijk met ’n meneer, die resoluter en fermer dan zij ’t zou gèdürfd hebben, bij zóóveel licht en zóóveel menschen... .Pardon, juffrouw, ik ben de eerste," zei....

Nog terwijl z’n hand hecht van overweldiging op ’n stoelleuning drukte, plompte z’n gezelschap op de andere stoelen, stond Liesbeth övermallig van figuur vlak onder 'n electrischen bal, die vijandig *r vrije beweginkjes vanzooeven ontredderde. Kwamen pa met moe en tante met druilgezichten.

„Waar is nou je tafeltje?” —, zei pa.

Liesbeth haalde ⁹r schouders op, keek saaiig en slap naar den grond.

„Da’s héél gezellig,* zei tante Aag, die kraaltjes, van ’r goeien mantel verloren had in ’t gedrang, ’n Heele snoer had los gelaten.

Toen zag moe 'n leeg tafeltje naast 't buffet. „Daar ’& ’r nóg een," porde ze ’r man op: „loop jij vast vooruit!”

„Motten we de heéle zaal nou wèer door,” pruttelde Liesbeth: „we loopen voor gek.../

„Asof ’t loopen niet vrij is!”, zei moe achter pa an stommelend.

’t Was me 'n plezier nóg is door de menschen

begaapt te worden ₍

Ze liepen op ’n propje, de gezichten ietwat verknepen, ongemaklijk in d’r Zondagsch goed.

Moe’s nieuwe mantille had kreukende hoeken van den kleerhanger, tante Aag’s harde stijfselrokken kwekkerden bij elk botsinkje als ’n krant diewijd-bladsch gelezen wordt en de zwarte veer op V hoed dribbelde alsof-ie nog ergens in 'n staart van ’n wijfje coquette attentie vroeg — pa’s zondagsche