Schetsen, deel 9

AVONDJE UIT.    m

door de veelheid van kijkende menschen, mekaar met de schouders bebotsend en mallig wanklend — as je an kleine kamertjespas gewend was, rommelde ’n gróóte ruimte tegen je beenen — schuifelden ze ’t open steegje in, moe en Liesbeth voorop, tante Aag met vader dicht op ’r hielen.

Moe keek nog zuur van straks, Liesbeth lacherde met bleeke papkoonen, willoos van hand-gezwabber langs ’r slap-deukend béste manteltje.

Zoo, onlekker van sleepjesstap, schuwtjes de tafeltjes voorbij, gingen ze ’n eindje op, tot moe die door tante Aag op V rok wier getrapt, bot-af stilstond en pa nog ’ns toe-ruziede:

„Hoe motten we nou? Jij laat maar loopen”... „’k Zie haast geen tafeltje vrij,” zei hij kippig over de hoofden starend, de oogen gespannen boven de brilglazen.

„Was dan niét binnengegaan !*, keven tante Aag’s radde lippen — ze werd zenuwachtig van de volte en van ’t lacherig kijken van ’n meneer die ’r schik in scheen te hebben dat Piet zoo onhandig de zaal bekoekeloerde.

Liesbeth kneep ’r garen handschoen-handjes tot balletjes. D’r oogen knipperden in ’t wit van de nare electrische ballons — wat ’n ellende van licht I — d’r papkoontjes stramden in tamme teleurstelling. Met pa liep alles tegen. Pa was geen héér om mee uit te gaan. Pa dee alles links. Dan kordaat-fel achter de tafeltjes-volte meezoekend, zag ze dwars door de zaal ’n leeg marmerblad.

„Daar is ’r een léég, pa — kom dan!”

„Waar dan?” —, vroeg-ie sullig.

„Daar pa! Ja — as je nog lang wacht, is ’n ander

weer voor”____

Elboog-hoekend drongen ze op — Liesbeth met ’n zet ’t voorste.