Schetsen, deel 9

Z’n vestzak doorpeutrend, sekuur de voeringspleet-jes navingrend — ze mösten r wezen zonder man-keeren — lei-ie de acht dubbeltjes op ’t marmerplaatje, telde de programma’s, zocht nog eens de vestzak-geheimnissen af. Maar de vrouwen werden ongeduldig.

*____ Wat mier je nou!”, zei de zuster, schuw

voor ’t licht zoo-ineens.

*  ’k Had ’r toch tien,” zei hij stilstaand en

nijdig tastten z’n vingers, ’t schaartje verduwend, *t potloodje, den tandenstoker.

„Dan zal je ze strakkies wel vinden,” kribbig-knorde z’n vrouw en gemelijker omdat Liesbeth al binnen was en verlegen wenkte, viel ze ruzie-achtig uit: „kom je of kom je niet?”

„Krijg ’t niet op je heupen 1”, gromde hij, korzelig de deur opentrekkend.

„’k Dacht dat u buiten bleef — Tc sta voor gek,” kibbelde Liesbeth mee.

„As je met vader uitgaat — weet je hoe laat ’t is,” zei moeder.

„’k Had tién dubbeltjes”..., begon hij weer.

„Komt ’r wat op an,” snauwde de zuster: „stop dan geen geld in je vestzak”....

’t Orkest, de dameskapel zette in, ’t twistje over-toetrend.

En nu zachtjes-loopend, plots onzeker van stap