Schetsen, deel 9

DANIËL'S MISDAAD.    135

„Jongeheer!", schreeuwde Gons.

Jessis wat dee de meid 'm schrikken.

't Boek vloog onder z’n buis — ’t trapje holde-die af.

„Wat doe je op de vliering?"

»Gaat je niet an!"

„Thee komme drinken!"

„Zeg an pa dat ’k eerst effen na Pietersen loop." Op z’n sloffen liep-ie ’t huis uit, schuw kijkend of pa 'm niet zag. ’t Schemerde. De lantaarns staken ze al an. Net lekker. Nou ’t in de Achtergracht keilen as niemand passeerde. Zoo ver mogelijk. En dan zonk ’t vanzelf, ’n Boek dreef niet. As-ie ’t maar eerst kwijt was, dat belabberde boek.

’t Blééf drijven — 'n wittig vlekje van ^ft grachte-donker. ’n Vlet ging 'r langs — de schipper boorde z’n boom in den slijkgrond — de vlet glee voorbij — en nog witte flaauwtjes 't papier tusschen de goud-zuilen, de wieglende gouden lichtstaken die 't water doorspanden.

Heesch-hijgend wachtte ’t jongetje.

Toen ging-ie theedrinken, stil en bleek.

En in z'n bed gejaagd door de mooglijkheid dat ze 't boek zouen dreggen, dat ’t uit zou komen, de dieverij, de vuile streek, vouwde-die z'n handen en star de gordijnfranje bekijkend, bad-ie bevend en vurig:... „Lieve God — laten ze 't niét vinden — Lieve God neem 't niet verkwalijk, dat 'k me belofte niet gehouen heb — Lieve God, nou beloof ’k vast dat as ’k ouwer ben en geld verdien, ’k Pietersen ’n splinternieuwen De Laatste der Mohikanen zal teruggeven"____

Zoo bad-ie ’n boel meer — benauwd de gracht ziènde, de rioolgaten, de drijvende vlet, de gouden liéktzuilen, ’t aarzlend dobbrend vlakje wit.

7 Juni ’o2.