Schetsen, deel 9

134    DANIËLS MISDAAD.

„Nee pa," antwoordde ’t kind, positief ’t hoofd schuddend.

„As-ie nou toch néé zegt,” viel ma ’m bij.

„Als je onwaarheid spreekt,” zei pa 'm fixeerend: „dan geloof *k je nooit meer.”

„’k Heb ’t al voor drie maanden teniggebracht,” loog Daniël steviger, ijverig z’n bord toesprekend en dan valsch-luchtig overtuigend: „die vent kan makkelijk zeggen dat 'k — püh! — nee, asof ik maar hébben mot wat-ie zeit!”

„Goed,” zei pa, zachter, nou ook met meelijden met den jongen die ’r kamergroezelig en beroerd uitzag — 't werd tijd dat de vacantie begon! —: „goed, dan ga je strakkies zélf bij Pietersen an en je zegt dat je niks meer heb” ....

Ja, pa.”

„En vanavond om negen uur ’r in."

„En niét werken,” zei ma: „pa zal ’n briefie schrijven, hoor, bengel!”____

Na ’t eten, met 'n kleur van ingehouden opwinding, liep-ie naar z’n kamertje, ging voor ’t raam zitten. Pa dee z’n tukje, ma zette thee. In de gang benee slofte Gons met de dienbak. Wat-nou ? An alle kanten zat-ie vast. En as Pietersen ’t niet geloofde — en dat zou die niet — en ’t angaf — en ’r politie kwam vanwege de vuile dieverij — en ze op ’t vlierinkie kwammen en ’t deurtje van de Vulkachel opentrokken — dan was-ie ’r bij, gloeiend bij, zouen ze ’m meenemen tusschen twee dienders in as die jongen

van laatst ’t Most weg. ’t Most ’t huis uit. De

nagels in z’n handen striemend prakkiseerde-die,

huilerig kijkend naar ’t groen van ’t tuintje____

Toen slipte-die z'n huispantoffels uit en op z’n sokken, zachtjes sluipend kïom-ie naar boven, streek ’n lucifer af, greep in ’t roosterhuisje.