Schetsen, deel 9

DANIËLS MISDAAD.    133

van roestige roosters, boek met enkel kaftslurven en ’t beschadigd voorblad, waarop ’t blauwe stempel gestaan had. Krimpend van angst — ja, hij had willen hóüen, zóó smèrig was-ie geweest — ’r hielp geen liegen an: hij was ’n dief zoolang *t in de vulkachel lei — drijvend in ’t heete bed, had-ie God, God, die alle dieven strafte en alles wist, beloofd, op z’n woord beloofd ’t zóó terug te brengen as ’t in de kachel lee en Pietersen om uitstel te vragen — in vijf weken kon-ie z’n zakcenten sparen Maar ’s morgens toe-ie de Laatste

der Mohikanen in z’n akeligen toestand zag, vol roest en roet, had-ie geaarzeld en gedacht dat ^?t béter was ’t ’s avonds te doen as pa weer na ’t kantoor was ’t Was ’r niet van gekomme.

An tafel kreeg-ie dadelijk van pa ’n schrobeering. Wat-ie voor kuren had gehad tegenover ma? Of dat manieren waren, om als ma de boeken wou wegsluiten, ze zoo maar uit ’r hand te trekken? Dadelijk an ma ’t boekenzeiltje geven, nog vóór-ie at en voor straf geen weekgeld.

„Nou!” suste ma: „hij zal ’t zoo erg niet bedoeld hebben.”

Pa keek ’r boos aan. Man en vrouw moesten mekaar nooit tegenwerken bij de opvoeding van ’n kind. Wat-ie ééns zei blééf gezegd. En dan nog. In ’t winkeltje van Pietersen hadden ze beweerd dat ’r al ruim drié maanden ’n boek in huis was. „Waar is dat boek?”

„’n Boek, pa?”

„Ja, ’n bóék! Ben je doof?”

„Ik heb geen boek, pa.”

De woorden schimden z’n mond uit.

„En Pietersen zegt....”, zei pa, ophoudend en streng ’m bekijkend.