Schetsen, deel 9

132    DAN1ÈÜS MISDAAD.

vent was ’t! de Laatste der Mohikanen niet zou missen. Wel driemaal was-ie nog in den winkel geweest om pennen en vloeipapier en ’n doezelaar te koopen en niet één keer had Pietersen ’n woord gerept.

En voor twéé weken ook, had pa die vreeselijk kwaad werd, as-ie niet precies op z’n boel was, ’m an tafel gevraagd of-ie de boeken die-die uit de Bibliotheek haalde regelmatig terugbracht, had-ie gezegd: natuurlijk, pa — had pa nog eens gezegd dat-ie meende dat ’r boven ’n boek stond met ’n wit papiertje op den rug — had-ie gezegd, dat pa zich vergiste, dat-ie niet één boek meer had. — Tóen was ’t al 12 weken geweest en omdat Pietersen niks zei en ie bang was dat pa de Laatste der Mohikanen op ’t rekje zién zou, had-ie dien avond gejaagd de k^ft van ’t boek gescheurd, ’t stempel ’r uit en ’t op de vliering in de vulkachel verstopt, die tóch niet gebruikt werd en in ’t vet stond, ’k Zal zeggen, hadie gedacht, keer op keer, as-ie in bed lag en de verontrusting van z’n leven overpeinsde, ’k zal zéggen as Pietersen ’r om vraagt dat ’k ’t al lang heb teruggebracht, al voor maanden, en ’n dubbeltje betaald — laat hij dan bewijzen dat ’k ’t nog heb — dat kan-die niet — ’t leit veilig in de vulkachel.... Maar dan kreeg-ie wel angsten. Toen ’t verlejen week onweerde en de muggen om z’n hoofd joelden en de bliksem lichtvloeken door ’t raam smeet en ie nog lichtvlammingen zag tot ónder de deken, was-ie begonnen God — God, den gróóten Almachtige, die alles kon wat-ie maar wou —, te bidden, te beloven, ’t Had haast niet geholpen. In z’n angsten, bij elke nieuwe weerlichting, bij eiken dreunenden donderslag zag-ie ’t vlierinkje met de binten en dwarsbalken, de ouwe kisten, de kachels. En in de vulkachel zag-ie, in ’t huisje