Schetsen, deel 9

DUIKER.    5

de zee is ’n volkie waarvan we niks wete. Wij denke maar Jan, dat op de bojem waar we loope alles is, maar as de tijd zoover opgeschote is, dat we zonder luchtslang an ons lijf vrij kenne gaan wandele van Amsterdam na Amerika — ja, dat geloofde-die, meneer! — as we dat kenne, dan zelle we nog wat anders beleve dan blomkool, konijne en hagedissies — Nou — nou zal ’k maar ’n sprong neme, want an die dinge heb-ie niemendal — toen maakte-die z’n laatste tocht” ....

„Z’n laatste — waarom z’n laatste?”, vroeg ik.

„Omdat-ie na die tocht niemeer wou — en nou zei je wat angstigs hoore — as je d’r venacht maar van slape ken” ...

„Dat zal wel” ...

„Nou dat weet ’k nog niet zoo krek — ik heb ’t jare lang voor me ooge gehad* .. .

„En nog zanikt-die ’r wel is over as-die ’s nachs wakker komp,” knikte-de vrouw.

„Je maakt me nieuwsgierig,” zei ik.

„Nou mot je hoore — nou mot je hoore,” sprak de schipper en z’n gebruind mager gezicht stond een oogenblik in knorrige bepeinzing, terwijl de groene lach van ’t landschap langs ons henen schoof: „nou mot je goed hoore. Op ’n dag — nee, nou lieg ’k — op ’n nacht — ’t had gestormd dat de pannen van de daken vlogen, was ’n sleepboot of ’n vrachtboot — dat maakt geen verschil, tegen de pier gestooten en gezonken. De schipper en een of twee van de bemanning, was nog an land gekommen door de branding heen, maar d’r waren d’r zeker nog wel drie of vier an boord gebleven of in zee omge-kommen. Dat was de Goeie Verwachting waarvan ’k daar sprak. Toen de storm over was, stak bij laag water de schoorsteen ’n endje boven water, bij heel laag water zei ’k maar zegge. Je mot me niet an