Schetsen, deel 9

De Hoogere Burgerschool ging uit.

Daniël, ’t boekenzeiltje onder den arm, schoot daadlijk ’t steegje in naast *t winkeltje van Staps, den man van konfijtedalen en meikevers.

Z’n pet kringde zwaar om z’n vierkant hoofd — z’n mager jongensgezichtje was bleek, bleeker dan anders — de blauwe wallen onder de fletse oogen leken vandaag in ’t sproetenveld te snijden, zóó groefden ze aan tegen de wimpers.

Meneer Stam, die toch al zoo’n pik op ’m had, die ’m telkens voor ’t bord liet kommen en ’m bij de minste aarzeling ’n ongezouten uitbrander gaf — meneer Stam had ’m twéémaal in ’t lesuur nijdig angekeken.

God, z’n hoofd scheen wel gesloten. Gisteravond kon-ie *t dróómen, had-ie de jaartallen opgedreünd, zonder effetjes te aarzelen — nou was-ie ’t radikaal kwijt geweest, had-ie met gloeiende schaapsoogen gemummeld, gedachteloos door de z’n hersens verlammende nerveusheid èn door den schrik van ’t briefje dat in z’n fransch cahier lag.

Nu, angstig-leeghoofdig, vóélend z’n bleekte en de wallen onder zijn oogen, stapte-die hakklend van voetenbeweeg ’t steegje door, en bij ’t politiebureau,