Schetsen, deel 9

HUISSLEUTEL.    125

„’k Bèn *r,” zei Henk, ’t adres langzaam en netter, met zware krulletters halend.

„Laat ’s kijken,” zei vader, wantrouwend het krantje vervouwend en de hand over tafel strekkend,

nam-ie den brief, las onder het licht van de lamp____

„Mejuffrouw — Daar ik thans zekerheid heb van de buren en van vrienden die ik vertrouw, dat ge mij bedriegt dat ge zoo slecht zijt, dat ik me schaam ooit met u te hebben kennis gemaakt, deel ik u hierdoor mede dat ik met u breek en niets meer met u te maken wil hebben — Henk” ....

„Nou da’s wèl goed,” redeneerde vader: „je het ’t ’r nog veel te netjes gezeid. Je had gerust erger kunnen zeggen. Zoo. Geef me je hand. Nou ben *k waarachtig met je verzoend. Was geen leven wat jij geleid heb. — En doe ’m nou nog van avond weg”...

„Zou ’k ’m nou nog posten? As ’k morgenochtend” ....

„Nee,” raadde de ouwe man: gepost is gepost. D’r is ’n lichting om twaalf uur — je most morgen is”____

„Néé,” ontkende driftig de zoon: „nóóit meer! Nooit meer! ’k Heb nog niet eens alles verteld. Dat schepsel is enkel leugen, bedrog! Nooit meer! Daar gaat-ie” ....

Nijdig stopte hij den brief in het couvert, likte zoo woest dat-ie zich de tong sneed, plakte den postzegel op.

De klok sloeg elf.

De ouwe gezelligheid van de huiskamer, waarin-ie in geen maanden gezeten had, met vader in zachtere stemming aan de andre zij van de tafel, vader die zoo’n best mensch was, z’n hééle leven hard voor z’n kinderen gesjouwd, vader die driftig was, maar ’t goed meende — hoe had-ie zich kunnen vergooien met.... met.... met die slèt — de ouwe gezelligheid van de kamer met de lamp daar en de spiegel