Schetsen, deel 9

4    DUIKER.

’r fundeering an de kaaimuren had losgelaten — ja, ééns mocht ’k voor de aardigheid meepompen — heit-u wel is zien duike?”

„Ja," zei ik, me levendig het fantastische uit de eigen jeugd herinnerend, van zoo een duiker aan den arbeid.

„Goed,” zei de schipper, wat naijverig: „dat mag u dan wel is gezien hebben, maar de verhalen van ’n duiker heb-ie nog nóóit gehoord. Telkes as-ie erges geweest was, in de zeegaten, in de rivier, in Rotterdam of Maassluis, om maar is wat te noeme, gonge wij an ’t vrage. Vader ben je vandaag diep geweest? Vader heb-ie weer rare dinge gezien? Jonges, zei-ie dan, vandaag ben ’k in de Maas geweest en ’t was vreemdigheid, hoor! ’t Was net of ’k in ’n kerkhof liep, zoo eenzaam en zulke ronde steenen en ’t heit geen haar gescheeld of ’k was niemeer boven gekommen, want ’n stuk basalt zoo groot as ’n tafel kantelde op me poot. ’t Is bar geweest, ’k wist niet hoe angstig-gauw ’k an ⁹t touw zou trekken — ’t touw waarmee-die waarschouwde dat ze ’m op mosten halen — me heele lood was ’k kwijt geraakt en ’k liep op de grond te hinke as ’n ouwe kerel. En van ’n andere keer, dat-ie in de sluizen werkte, weet *k nog best wat-ie zei: vandaag, vandaag had je bij me motte weze, Jan — d’r zatte wel honderde vissche tegen de sluisdeuren an en die wiste niet hoe ze ’t hadde, die spartelde en schote langs me dat je d’r bij stond te grinneke. Pietermanne en tonge en ’n kokker van *n poon. ’k Had ze haast kenne grijpe. En 'n palinge in 't wier en ’n krabbe. Dat zijne dekselsche rakkers zoo gauw as ze loope. En werachtig toen ’k boven kwam zat ’r zoo’n weerlichsche gladdekker op me achterwerk en ’n malle ooge as-die trok toen-ie was waar-die niet weze most. Ja, Jan, op de bojem van