Schetsen, deel 9

DUIKER.    3

van ’m zag, en ’t water zoo zwart wier as inkt van de modder, toen begon me zus te huilen en ik schreeuwde dat me vader zou verzuipe. Nou, was allemaal niks — ze pompten ’m toejoer versche asem toe, want in zoo’n koperen kap zou je anders stikke en toen-die na ’n kwertier weer boven kwam, was-ie nog spring-levend en de koets had-ie losgewerkt — die haakte met ’r as in ’n ijzeren pin van de brugpijlers of zoo iets — ja, me vader was ’n werkman die ’r voor stond. Thuis vroege we dan hoe ’t ’r in de vaart benejen uitzag. En dan zee-die: allemaal smurrie, jonges — in de vaart is ’t niks gedaan — je ken haast geen hand voor ooge zien door de smeerpijperij die je elk oogenblik uit de grond trapt — maar buiten, jonges, op ’t zand in de havens bij de zee, daar is ’t verdijd mooi, daar zie je planten, dat as je ze in de blompot voor ’t raam zette, de menschen in d’r handen zouen slaan. As je grooter wordt, Jan, krijg-ie óók ’n duiker-pakkie van me en dan mag-iè is mee-wandele in de tuine van de vissche — ja, ’t is zonde, zonde, dat ’t allemaal benejen blijft. Zoo praatte vader en wij an ^Jt luistere — dat ken je denke! — wij an

^?t luistere met open monde ”

Even zweeg de schipper, ’t Zeil floepte in den wind. Op z’n kousen over ’t dek loopend, liet-ie ’t rechtsche zwaard zakken, duwde de fok om. De vrouw had ’t kind beneden gelegd, zat in het luik, de hand op de roerstang.

„’k Heb d’r ’n zwaar hoofd in, of we geen verandering van weer krijge,” hernam de schipper op z’n ouwe plekje: „de wind heit geen houvast vandaag — nou — nou ’k was gebleven toen-die de koets uit ’t water haalde. Da's gelejen — da’s wel twintig, dertig jaar gelejen. Na die tijd heb 'k 'm nog wel vier-, vijfmaal bij ons an ^?t werk gezien, as