Schetsen, deel 9

DAMESKAPEL.    109

stapte de leegte door — een trambel schetterde raak langs de ruiten.....

Annechen, ijverig strijkend, was er naast, ’t Glaasje pons wrokte in haar hoofd, deed haar plots warm worden, lichtjes-duizelig.

Gelijk vóélde ze de kwaadaardige oogjes van Herr Director, die achter z’n séraphine zat te grimmen.

Bijna doorschijnend-wit, ’r nu heelemaal uit door zijn verwoed gestaar, streek ze bevend, de noten niet ziend.

Z’n gedempt gevloek schrikte haar wakker. Aarzelend kwam ze ’r weer in, moeilijk de tempo’s nemend — de oogen brandend van moeheid, de voeten versteend.

Dadelijk na het Brautchor hóórde ze hem, hoorde ze z’n nijdige woorden, z’n snauwend gefluister dat bits op haar toe siste.

Morgen op de repetitie zou-ie ’ronder handen nemen.

Het zakdoekje wreef over het smal, krijtwit gezichtje — alles leek te verscherpen, nu ze moeite had niet te huilen, niet snikkend te huilen over de hoofden der heeren heen.

Starend naar de klok, de gladde, zekere klok — starend met haar gecerneerde oogen van dweepziek Duitsch meisje, zag ze de zwarte wijzers langzaam glijden over het cirkel vlak — telkens een sidderend rukje van den groóten wijzer.

Over haar eenzaam figuurtje in-het-wit-met-de-rose-linten, het rose lint om het middel, het rose lint om den haarwrong — over haar donzend pluishaar en de scherpe trekjes — beet onaangedaan-strak het licht uit den bal en ’t lijkehandje wreef ’t zakdoekje langs de slapen.

5 Januari 1901.    _