Schetsen, deel 9

io8    DAMESKAPEL.

loos, oogen als vreemd-vochtige wanhoopsdingen, handen bijkans doorschenen door ’t witte, strakke, gestadige licht, dat geen haartje, geen trekje, geen zorgje onbeschenen liet, dat de hoeden beneden belichtte, de harde zwarte, ronde hoeden, de manchet-randen, de overhemdglimmen, de natte kringen der glazen, het bruin van het bier, het gele der grokjes, het eenzaam gedwaal der rookslieren.

In het buffet, slaaprig-gedommeld, oogen suf knippend, stond de propriétaire, de hand aan de bierkraan. Boven het glanzen der glazen en flesschen zwartte z’n lijfje, de horlogeketting over den buik.

En, verder, achter de pilaren, gaapten de zaal-verlatenheid, het bleeken der marmerbladen, het puilen der stoelen, het vuil-grijze der grondlaantjes tot waar de gore gordijnen afsloten de straat, de bijna geruchtlooze straat van Ouwejaarsavond-Amsterdam.

Kraakte open de buitendeur, spookten de houtrige stappen van nóg een bezoeker — spookten de stappen van den kellner, spoot het bier in het glas, rammelde het blikken geraas der penningen op het buffetblad, dompte de vette hand van den propriétaire op het koperen schelletje — tingting — stond FrauDirec-torin van haar stoel, tikte af, zwaaide haar staf, klonk vreemd en verbaasd, als een verwondering onder dat schelle licht, over diè heerenhoeden, om diè vrouwen-in-’t-wit — de Einleitung zum dritten Act und Brautchor aus der Op er Lohengrin van Wagner.

De lijkhanden der vrouwen rythmeerden omhoog, omlaag, bewegend met het gezweef der stokken, de bleek-blauwe gelaten bogen naar de lezenaars, angstig van aandacht — er werd een glas wat hard neergezet — een geel vlammetje danste bij een sigaar — een heer die zich verveelde schoot in z’n jas,