Schetsen, deel 9

io6    DAMESKAPEL.

op 't armeluisbed, had liggen denken an die süsse Heimath, zich ganschelijk wikkelend in triestige ver-langetjes van dweepziek Duitsch meisje, dat ’t vroeger beter had gekend, nou op eigen beenen moest staan. De andere meisjes van de Kapel waren zóo of ’n tikje anders. Ze ontliepen mekaar niet veel — allen anständig, allen met familie, allen down, nou ze Kerst en Ouwejaar op d’r eentje vierden.

Maar het zachtst-sentimenteel, ’t terughoudenst ’t schuwst, was de violiste, op d’r éérste tournée, éérst weg uit ’t stadje, waarvan ze elk straatje, elk winkeltje, elk gezicht kende.

Zonder huilerigheid, enkel vol benauwde misère-gedachten, wroetend in ’t klein-huiselijk verleden dat als een verdroogd struikje omver was geknakt door den dood die elk intérieurtje vertrapt, als-ie ’r pleizier in heeft, tobbend over moedertje in Elberfeld en wat de volgende jaren wel zouen brengen — had ze op ’t huurbed liggen larmoyeeren — larmoyeeren als iedereen op z’n tijd 'ns doet, onopgelet, zonder troost, zonder opwekkend woordje — ’r zijn zoo’n boel menschen op de wereld — zoo’n boel verdrietjes — zoo’n boel juffrouwen van dameskapellen.

Om zes uur was ’r gegeten — Kalter Aufschnitt en thee — om zeven waren ze naar ’t café gegaan om ’t jaar uit te musiceeren.

Nu ze keek naar de klok boven het buffet, de ronde gladde klok met de groote zwarte wijzers, was ’t kwart voor elf, moest ’t nog vijf kwartier duren, vijf lange kwartieren eer ’t twaalf sloeg en de óüwe boel afgedaan was.

Mat leien haar handen over de viool die zachtjes-bruin buikte in ’r schoot.

Ze droeg als de andren ’n gladwit japonnetje met een ceintuur van rose lint en ’n lint om den haarwrong