Schetsen, deel 9

2    DUIKER.

„Wat was dat dan?” —, vroegen we, lekker in ^#t koeltje van den noordwester, die in ’t bollend zeil schoor.

De schipper kwam over ons hurken, en sappig z’n pruim bekauwend, vertelde-die:

Ja — as kind heb ’k ’m dikkels zien duiken. Zoo was d’r is in de vaart, dicht bij waar we woonden, ’n equipazie te water geraakt. De paarden waren geschrikt en met rijtuig en al van de ka gestoken. Mensch, wat was dat ’n opstand. De koetsier hadden ze gauw genoeg te pakken — die had ’n been gebroken en met de paarden kwammen ze ook klaar, al leien de beesten ’r ’n halven dag in

— u mot denken dat zoo’n binnenvaart enkel modder en vulnis is — maar de koets was na ’t diepe deel gezakt, die verdijde ’t. Ze pikten met lange haken in de wielen, doodvoorzichtig — ’t was ’n kast van over de duizend gulden — ja wel meer! — Ze deeën ’t met dommekrachten op de rand van ’n zolderschuit — de equipazie zat zoo vast as ’n muur

— da’s gek, hè? — hoe zoo’n toeval ken gebeuren. Toen most vader ’r bij kommen en toen zagge we ’m voor ’t eerst in z’n duiker-pakkie — want de andere karweien — dat ken je denken — waren in de havens en bij de sluizen. Jonges, jonges, meneer, wat hadden me zus, en ik ’t benauwd. Want, al had-ie thuis dikkels verteld hoe ’t gong, hoe ’t in z’n werk zat, nou krege we ’t voor onze ooge. En al ware we trotsch as de weerga dat ze met z’n honderden na ’m keken — toen-ie op de ladder gong staan met z’n schoenen van lood, zal ’k maar zegge — hij zat dik in ’t lood omdat je onder water zooveel as niks mot wege — toen ze de koperen kap op z’n hoofd zetten, die in de zon blonk as ’n mirakel, en toen-ie zachies wegzakte in ’t groene water met de luchtbellen, en je niks meer