Schetsen, deel 9

HET GEHEIM VAN ZADELMAN <&■* Co. 101

„En wat zeit de dokter? Hij was d’r van morrege weer, hè?*

„Ja, de dokter die was d’r — inaar niks geen ongerustheid, zeit-ie — *n zware verkoudheid — hebbe wij groote menschen zoo dikkels, maar kinderen benne gevoelig” ....

Het groote kaasmes hompte op en neer, gladde kaasschijfjes schavend, dan V is uitschietend met ’n schokje, dan enkel rooie vertkrulletjes draaiend, ’t Was niet makkelijk.

De juffrouw-van-boven keek toe op ’r gemak, 't boodschappenmandje gesteund op *r heup die wel ’n zuil had kunnen dragen.

„Ze legge nou toch anders wel lang voor ’n ver-kouwenheid,” praatte ze saaiig-belangstellend óm wat te zeggen, heelemaal zonder bedoeling, laat staan zonder 'n tintje hatelijkheid.

Maar op juffrouw Zadelman werkte ’t als ’n klap. Ze kreeg ’n kop als ’n boei. *t Bloed schoot ’r tot achter dr ooren en nijdig ’t kaasmes doordeukend dat de plank ’r ’n knauw van kreeg, zei ze valsch:

„En waarom zou ’n verkouwenheid niet lang duren ? Ik ben wel is drie maande verkouwen geweest — Is dat klesse!”....

’t Laatste had ze moeten denken, niet zeggen, althans, de juffrouw-van-boven, zette ’n breed ver-bazingsgezicht, d'r mond geulde open, d’r neus scheen naar voor te spichten, d'r spraak was wèg. Dat duurde een klein eeuwigheidje. Maar tóén had ze haar qui-vive hervonden, kwam ze raak los èn gemeen.

„Is dat klesse* — herzei ze: „wie kiest V — jij of ik? Wel God, mensch, jij ben niet goed. Mot jij ⁹n klant afsnauwe as-die belangstelling naar je zieke kinderen het? Dag hoor — ik ben van je kaas niet gediend!”... Met gebelgde haast, trok