Schetsen, deel 9

ioo HET GEHEIM VAN ZADELMAN 6* Co.

keltje dat zuchtte en snikte van benauwde vólheid.

Juffrouw Zadelman stond een poosje op dezelfde plek waarop ze gestaan had.

Toen, met kleine onthutsingen op het gelaat van vale zorggroefjes, deed ze ’n paar pasjes — ze liep op haar wollen kousen — naar de winkeldeur, stak het hoofd naast het bordje Blookers Cacao, dat op den deurpost in ’t aankomend avondschemeren glimmerde, keek ’ns rechts het grachtje af, toen nog ’ns links, en daarna, kat-voorzichtig van gebaar tipte ze ’t puntje van het bordje Margarine op, dat in den deurhoek hing. Haar oogenlijn schoot als een schichtige lichtstraal er over, er onder en — met öpschrikkend van een bovenbuur die de neven-trap afholderdebolde flapte ze het bordje, het onnoozel bordje Margarine weder neer, dat het van den schok aan ’t touwtje te bengelen begon.

Net bijtijds.

De juffrouw uit ’t bovenhuis, van tweehoog, bonsde de huisdeur dicht, een boodschappenmandje in de hand.

„Dag juffrouw".

„Dag juffrouw".

„Geef u mijn is ’n ons zoetemelksche en *n half ons leverworst”.

„Ja juffrouw” ....

„Je mag licht wel haast opsteke — 't wordt donker"....

„Nou — ik ken wel op de tast snijje — daar wen je an”____

„Koosie nog niet beter?"

Daar had je ’t al wèer. In geen dagen waren de menschen zóó belangstellend geweest. Toch maar lief doen.

„Nee, Koosie is nog niet beter!"

„En Hendrik, leit die ook nog in bed?"

_tJa, die houen we ook nog maar warm."