Schetsen, deel 9

102 HET GEHEIM VAN ZADELMAN 6- Co.

ze de deur open, ’t mandje tegen d’r heup. D’r waren meer kruideniers op de gracht. Wat zei je me daar van? Klesse tegen ’n klant!...

Juffrouw Zadelman veegde de kaaskruimels bijeen, schoof de plakjes tezaam, hurkte op de soda-ton en nu in het aanzwellend avondgeschemer, ondersteboven door de laatste insinuaties, de toespelingen van buren en klanten, die allemaal en herhaaldelijk over de kinderen spraken, met iets in d’r stem van vijandschap en wantrouwen, nu eventjes alléén na ’t geroes van den dag, ’t getob met Koosie en Hendrik, die 'r haast den heelen nacht hadden wakker gehouen met ’r geroep en ’r gevraag om water, nu bijna eenzaam in het stikkensvolle kruidenierswinkeltje met z’n gepuil van vakken, doozen, tobben, z’n geglim van flesschen en schaduw-gapingen rondom in alle hoeken, lei ze d’r schort voor d’r hoofd en snikte ingehouden, bang voor de politie, bang voor d’r klanten, bang, óverbang door de aansluipingen van gevaren die ze óveral zag, óveral voelde. D’r schort werd nat, d’r vingers woelden in de heete oogkassen, d’r adem stiet tegen ’t stijfselharde goed. Ze had zoo wel ’n uur willen grienen, om de dreigende ellende, de drukking van ’t geheim, ’t vreeselijk geheim, dat Piet voor den rechter zou brengen als ze ’r achter kwamen....

Pieng, zei de winkelschel.

De meid van mevrouw Van Dalen.

„Dag juffrouw — geef ’r is gauw ’n pond natuurboter — wel mensch zit je te huile? Ruzie gehad? Nee! — Zijn de kinders dan erger?”

„Ach nee, zoo maar,” nasnikte juffrouw Zadelman : „ik voel me belabberd” ...

Praatte het dienstmeisje over ditjes en datjes — en toen liep de winkel vol met andere klanten....