HET GEHEIM VAN ZADELMAN & Co. 99
Nog zwéég-ie.
En nu sterker de handen bewrijvend, angstiger-benieuwd, half naar ’m toe draaiend, vroeg ze opnieuw.
„Het-ie na ’t papier gekeke?”
Nee, knikte die langzaam.
„Dan is ’t inbeelding geweest,” redeneerde zij snel van praatklankjes: dan wou-die maar is vissche.
Dan het-ie geen vermoedes — dan had-ie net zoo goed kenne zegge mooi weer vandaag of geef is 9n onsie kaas” ....
„Kies maar niet!” —, zei hij stug, plots nijdig ophurkend en de zeepschep in de kluit op de schaal stekend — de bascule had nou lang genoeg uit ’r verband gelegen —: „hij het vierkant gevraagd: Zijn de kinders ziek? Da’s duidelijk, wat?”----
„En toen?”, aarzelde ze.
„En toen! En toen! En toen!”, keef Zadelman & Co., nijdig de zeep behakkend: „En toen! Niks en toen! ’k Ben toch niet doof of gek! Verkouen, zei ik. En toen zei hij: O! —, maar ’n O met zóó’n valsche lach da’k ’m wel wat na z’n kop had wille smijte” ....
Pootig smakte hij het grauw papier om de zeep, klom öp de toonbank, greep van de bovenste plank een pakje stijfsel, kwam weer omlaag, ordende boodschappen in de hengselmand.
Zij, huilerig, bang voor de gevolgen, de miserabele gevolgen as ’t uitlekte, as de politie ’r achter ging zitten, poogde nog te beweren.
„ .... We moste toch voorzichtig zijn, Piet — ze lappe je zoo gauw ’r bij, Piet — as de een ’r praat van maakt, praat de ander na... .”
„Jawel. Dat wéte we al. Vertel liever wat nieuws”, beet hij haar toe en zonder verder ’n woord te zeggen, smeet-ie de hengselmand om z’n arm, stapte dofploffend ’t winkeltje uit, ’t volle winkeltje, ’t win-