Schetsen, deel 9

„Mijn vader heit ’t na die tijd nooit meer gedaan”, zei de schipper ’n puts over het dek leegend.

„Waarom niet?* —, vroeg ik, ’t me gemakkelijk makend op den tros kabeltouw.

We hadden de stoomtram gemist en *n zand-schippertje, die z’n zeil gestreken had voor de brug, aangeroepen, of we mee mochten varen. Nou, daar had-ie niks tegen. En zoo waren we met hem en z’n vrouw, die in ’t luik-donker, ’n zuigeling met barstende koonen, de borst gaf aan ’t praten geraakt. De keeshond lei bij ’t watervat te hijgen, ’t zeiltje spande — de vrouw hield met ’r vrije hand ’t roer.

Dicht bij de cementfabriek priemde ’n mast met ’n wimpel tusschen de biezen en halmen. Er was daar een kof gezonken, die ze zouden trachten te lichten. Morgen moest ’r ’n duiker komen.

„Nee — vader heit ’t na die tijd niemeer gedaan”, bevestigde de vrouw, ’t roer ombuigend, nou de vaart tusschen de dijkjes kromde: „vroeger heit-ie gedoken, dat-ie *r haast dagwerk mee had, maar na ’t geval met De goede verwachting heit-ie ’t verdraaid, most-ie d’r niks meer van hebben” ....

Schetsen Falkland. IX.    i