Het Kind (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

33

(een stilte). Heb je ’m goéd aangekeken, Larsen? Heb je gezien dat-ie ’n gezichtje heeft zoo lief, zoo zacht — hij lijkt op jou.

Larsen (dof). Hij lijkt op jou.

Frida Leg dat ding weg, Larsen. (aarzelend staat hij op, legt het spuitje in de Jcast). En kom hier — ik hóü van je — ik hóuvanje.— Buk je, lager, nog lager (hij knielt, legt het hoofd in haar schoot) Je heb nog niet durven huilen waar ’k bij was (slaat haar armen om z'n hals) Heb je gezien dat-ie al grijpt, dat-ie ziet zonder te zien? Heb je gemerkt dat-ie begint te lachen? Heb je’r an gedacht hoe héérlijk ’t zijn zal als z’n stemmetje door ’t huis gaat — zooals bij Grreta, waar ze allemaal zijn gaan zingen toen Guusje begon ? — Z’n stemmetje — z’n stemmetje. — Je moet straks z’n nageltjes knippen, Larsen. Dat durf ik niet. Zulke kleine nagels. Jouw hand is vaster, (glimlachend) En vannacht moet je weer bij ons, bij je vrouw en je zoon, je zóón, op de slaapkamer komen, bij ons. En dan moet je meeluisteren, hoe-ie zucht van plezier in z’n slaap ■— en als-ie wakker wordt belletjes blaast zonder te schreeuwen (hij begint zacht te huilen). We hadden eerder met mekaar moeten praten, Larsen. We zijn bang geweest. In de eerste jaren van ons huwelijk hebben we niets gedaan dan lachen, lachen om ’t malste en geringste

3