Het Kind (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

29

NEGENDE TOONEEL.

Larsen. Erida.

Larsen ('laat haar wit, loopt gejaagd op en neer. jE'r ivordt geklopt. Stem van de dienstbode: „Dokter, daar is...”)... Voor niemand thuis! Voor niemand! Zeg dat ’k — dat ’k —• zeg wat je wil! (draait de rechtsche deur op slot. Dan zachtjes toestappend op de voorste linkerdeur, glmirt hij door 'n kier, laat zich op den ruststoel vallen, slaat de handen voor 't gelaat, hijgt hartstochtelijk. Buiten speelt een klolcken-carillon. Angstig stokt hij, stut het hoofd ■in de handen, gaat op het venster toe, luistert, begint hardop ie lachen, houdt verschrikt op, wringt smartelijk de handen, opent aarzelend de instrumentenkast, neemt een morphinespuitje, vult het, tast suffig naar de voorste-linkerdeur, opent haar, gaat in de kamer. Frida, door de achterste linkerdeur binnengekomen, volgt hem staaroogend, geeft een gil).

Erida. Larsen! (hij keert schuw terug, plompt voor het schrijfbureau, legt het spuitje neer. Zij kijkt hem lang aan). Larsen, wat wou je — wat wou je bij de wieg? (hij zwijgt — een stilte. Zij komt langzaam op het bu/reau toe, strekt de hand naar het spuitje. Driftig legt hij de zijne er op. Zij wijkt angstig terug). Larsen — wou je — wou jij....