Het Kind (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

22

Larsen (dof-glimlachend). Stein, je doet en je spreekt alsof ’k ontoerekenbaar ben, alsof ’k rondloop met zelfmoord-ideeën. Je vergist je. ’k Ben öp van vermoeidheid, maar niet zóó idioot dat ’k m’n arme vrouw dat zou aandoen. Meen je heusch dat ’k ’r bijna onverzorgd zou willen achterlaten met ’n hulpeloos kindje?

Stein. ’t Andere verzwijg je.

Larsen (dof). Wat andere?

Stein. Je zei daar straks dat je niet an jezelf dacht •—• dan dacht je — dan dacht je, Larsen, an ’n ander . . .

Larsen. Nee.

Stein. Dan dacht je an . . .

Larsen (heftig).... Hou je mond, Stein!

Stein. An ’t kind . . .

Larsen (heftiger)  Dat lièg je! . ..

Stein. Je wou Ferrie. . .

Larsen Gelogen! Gelogen!

Stein. Larsen — had je dat kunnen doen? (Een stilte). Noemde je daarom, straks, schuld onnoozele fictie?

Larsen. Nee.

Stein. Als je dat, die infaamheid begaat...