Het Kind (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

18

Stein. Dat heb je de laatste nachten dan toch gelaten ?

Larsen (nerveus). Ja. — Als ’k den sleutel van de gaskraan in me hand hou, langzaam de pit in de gang zie kleiner worden en ’t donker van ’t heele huis om me heen voel, ’t donker, en op den tast de trap zoek, zooals ’k drie jaar lang heb gedaan, dan —■ dan weet ’k hoe me jongen over ’n paar jaar, over twee jaar, over tien jaar, over twintig jaar zal loopen, tastend, tastend, kijkend met z’n handen langs de muren en leuningen. . . . En boven, op de logeerkamer, als ’k lig, zie ’k telkens weer ’t kamerduister zooals ’k ’t vroeger nóóit gezien heb, nóóit.

Stein. Larsen, tóch moét je ... .

Larsen. Moeten! Moeten! Moeten! Twee maanden lang heb ’k ’t geval, mijn geval, ons geval overdacht. Bij anderen, bij zieken, zwaar-zieken, ongeneeslijk-zieken heb ’k zelf getroost, zelf dwaas getroost — de troost is me in de harde praktijk haast ’n cliché geworden! — en nou sta ’k lam-ge-slagen, bot, zonder ruggemerg tegenover ’n zuigeling. Praat ’r uren tegen in — zeg dat ’k dit niet doen moet, dat laten en ’t glijdt naast me — ’t heeft geen vat. M’n studie, m’n hebben en houen zijn me onverschillig geworden. Op reis gaan, afleiding zoeken? Nonsens! Nonsens! Eri achterlaten,