Het Kind (gebundeld in 'Drie Toneel-studies')

11

Frida Hij èn Stein èn professor Schram....

Nee, Emslief, liève Ems, ’r is geen troost.

Emma (aarziend). De troost om te — bidden.

Frida (snel), ’k Heb gebeden, gebeden dat God ’m zou laten sterven....

Emma. Fri!____

Frida. Zeg geen malligheden, geen dingen uit goedheid! (de hand voor de oog en drukkend). Als ’k zoo zit, met me enkele hand voor me oogen en ’t donker zie, ’t gevloekte donker, ’t beestachtige donker en dan denk, god, god, dan dénk dat m’n jongetje, m’n schaap z’n heele leven niks anders zal zien (met de vrije hand in ’t wilde woelend), niks van dat, niks van dat, niks van buiten — z’n heele leven zal zijn overgeleverd an vreemden, dan, dan (ivoest de handen wringend) dan kan ’k niet bidden, niet onderworpen bidden — voor bidden heb je de rust noodig om an Gód te denken (zwijgt. Emma schreit).... Ja, zoo dwaas doe je bij tijden. Zoo dwaas raas je als je op ben. En dan weer, op andere oogenblikken, lig je als ’n gekkin bij de wieg en smeekt de wonderen van den hemel af, de wonderen voor die groote blauwe dóóie oogen, de oogen die geen moeder zien, geen vader (ópstaand). Nou zal ’k de meid schellen (schelt). Nou wéét je ’t. Nou mag je ’m zien — hij lijkt op Larsen.